Συντάκτης: Θοδωρής Αντωνόπουλος | lifo.gr | 3 Φεβρουαρίου 2021
Ένα μικρό οδοιπορικό στο προσφυγικό camp του Καρά Τεπέ στη Λέσβο σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, λόγω της πανδημίας, του χειμώνα, κυρίως όμως λόγω της άτεγκτης στάσης του κράτους απέναντι στις προσφυγικές ροές.
Κανείς δεν εγκαταλείπει το σπίτι και τη χώρα του, παρά μόνο αν τα βλέπει να μεταμορφώνονται στο στόμα ενός καρχαρία». Με αυτόν τον στίχο της σομαλικής καταγωγής Βρετανίδας ποιήτριας Warsan Shire κατά νου έφτασα στη Μυτιλήνη ένα παγωμένο πρωινό που ένας ασθενικός ήλιος προσπαθούσε να στεγνώσει τη γη από τις έντονες βροχοπτώσεις που είχαν προκαλέσει πλημμύρες και προβλήματα στο νησί. Προβλήματα σοβαρά δημιουργήθηκαν και στη «Μόρια II», το νέο προσφυγικό camp στο πρώην πεδίο βολής του Καρά Τεπέ, δύο χιλιόμετρα βόρεια της πόλης, επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή ρήση για τον φτωχό (ή τον κυνηγημένο, μαζί πάνε συνήθως αυτά) και τη μοίρα του. Οι εικόνες και οι φωνές που έρχονταν από κει αποκάλυπταν πλημμυρισμένα αντίσκηνα, λασπουριά που σε κάποια σημεία έφτανε στο γόνατο και κρύο, πολύ κρύο, καθώς η θέρμανση, όπως και το ηλεκτρικό ρεύμα, είναι πολυτέλειες.