Δεν ήταν ανάμεσα στα δεκαπέντε παιδιά που σκοτώθηκαν από αεροπορική επιδρομή μέσα στο σχολείο όπου είχαν βρει καταφύγιο στην ανατολική Γκούτα. Δεν ήταν ανάμεσα στα εννέα παιδιά που πνίγηκαν λίγα μίλια έξω από το Αγαθονήσι το προηγούμενο Σάββατο. Δεν βομβαρδίστηκαν, δεν πνίγηκαν, είναι αυτά που μπορείς να πεις ότι ευνοήθηκαν από την τύχη. Τα τυχερά παιδιά του πολέμου. Αυτά που κατάφεραν να πατήσουν ευρωπαϊκή στεριά, που τους άνοιξε η πόρτα στην ελπίδα. Απλά αυτή η πόρτα ήταν η πόρτα της Μόριας…
Δύο χρόνια μετά τη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας, τα τυχερά παιδιά του πολέμου είναι κι αυτά άτυχα.
Kamilla Josefsdottir
Photo credit: Giorgos Moutafis
«Δεν είναι φυσιολογικό να περιθάλπεις παιδιά για κοινές ασθένειες που θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί εάν τα παιδιά αυτά ζούσαν σε ένα αξιοπρεπές και ανθρώπινο περιβάλλον», υποστηρίζει η Kamilla Josefsdottir, γιατρός των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην κλινική έξω από τον καταυλισμό της Μόριας. «Σκέψου πώς είναι να προσπαθείς να φροντίσεις ένα μικρό παιδί με έντονη διάρροια όταν ζεις στη Μόρια: δεν έχεις εύκολη πρόσβαση σε νερό για να πλύνεις το παιδί και τα ρούχα του κι όταν έχεις το νερό είναι κρύο. Το περιβάλλον μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο για να αφήσεις τα άλλα παιδιά σου μόνα τους και να πας στον γιατρό με το άρρωστο παιδί ή να το πας στο μπάνιο για να το πλύνεις. Όταν το άρρωστο παιδί κλαίει τη νύχτα κρατάει ξύπνιους όχι μόνο τους γονείς του αλλά κι άλλους 150 ανθρώπους που μένουν στο ίδιο παράπηγμα…»
Η Μόρια δεν είναι ασφαλές περιβάλλον για παιδιά, ιδίως αν λάβουμε υπόψη ότι πολλά από αυτά έχουν βιώσει εξαιρετικά τραυματικές εμπειρίες στην πατρίδα τους. «Δεν είναι φυσιολογικό να πρέπει να περιθάλψεις τραυματισμένα παιδιά που έτυχε να είναι μπροστά σε μια συμπλοκή μέσα στον καταυλισμό και χτυπήθηκαν κατά λάθος από πέτρα ή ξύλο.»
Δεν είναι όμως μόνο οι ασθένειες του σώματος. Τα τραύματα της ψυχής μπορεί να είναι ακόμη πιο βαθιά. «Έχω περιθάλψει ένα επτάχρονο κοριτσάκι που είχε δει τον πατέρα της να σκοτώνεται από έκρηξη βόμβας έξω από το σχολείο της. Οι συνέπειες γι’ αυτήν ήταν ένα σοβαρό τραύμα στο κεφάλι και σημαντική βλάβη στο χέρι της, ενώ δυσκολευόταν πολύ να επικοινωνήσει και να εξωτερικεύσει τον πόνο της. Μπορεί για εκείνη η ζωή στη Μόρια να είναι πολύ καλύτερη από πριν, καθώς τώρα δεν πέφτουν βόμβες από τον ουρανό. Όμως δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι για πόσο καιρό θα μπορεί αυτό το παιδί να συνεχίσει να ζει σε αυτό το περιβάλλον και για πόσο καιρό θα μπορεί η μητέρα της να φροντίζει τις ανάγκες της μένοντας στον καταυλισμό της Μόριας» καταλήγει η Kamilla.
Οι γονείς των 1.000 παιδιών που ζουν στη Μόρια, πέρα από το προσωπικό τους φορτίο, κουβαλούν και ένα φορτίο που σχετίζεται με τα παιδιά τους: την ευθύνη απέναντι τους, την αγωνία για το μέλλον τους, την ανασφάλεια για το τώρα, την απελπισία.
Simona Brescancin
Photo credit: Julia Kourafa
«Οι άνθρωποι αυτοί έχουν περάσει όλα αυτά τα δεινά και φτάνουν εδώ πιστεύοντας ότι τα παιδιά τους θα αρχίσουν να ζουν μια φυσιολογική ζωή. Γι’ αυτό άλλωστε διακινδύνευσαν. Όταν συνειδητοποιούν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, το ηθικό τους δέχεται μεγάλο πλήγμα», υποστηρίζει η Simona Brescancin νοσηλεύτρια που εργάζεται για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στην κλινική δίπλα στον καταυλισμό της Μόριας. «Οι γονείς υποφέρουν να βλέπουν τα παιδιά τους να μην κάνουν τίποτα όλη μέρα και να μην μπορούν να πάνε σχολείο και να αρχίσουν να ζουν μια ζωή αντίστοιχη της ηλικίας τους. Το γεγονός ότι διαρκώς προσέχουν τα παιδιά τους και φοβούνται το καθετί που μπορεί να τους συμβεί στις δύσκολες συνθήκες του καταυλισμού είναι βασανιστικό ψυχικά και σωματικά γι’ αυτούς.»
*Η Μήτση Περσάνη είναι μέλος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Από τα τέλη Νοεμβρίου 2017, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα ξεκίνησαν τη λειτουργία κινητής μονάδας έξω από τον καταυλισμό της Μόριας, προκειμένου να προσφέρουν βασική φροντίδα υγείας για παιδιά κάτω των 16 ετών, καθώς και προγεννητική και μεταγεννητική φροντίδα για εγκύους και νεογνά. Στις αρχές Φεβρουαρίου, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα πραγματοποίησαν μια επείγουσα εκστρατεία εμβολιασμού κατά της ιλαράς, έπειτα από τέσσερα επιβεβαιωμένα κρούσματα σε παιδιά στους καταυλισμούς της Μόριας και του Καρά Τεπέ. Η εκστρατεία είχε ως στόχο τον περιορισμό της εξάπλωσης της νόσου, καλύπτοντας συνολικά 1.300 παιδιά που ζουν στους καταυλισμούς της Μόριας και του Καρά Τεπέ και σε άλλες εναλλακτικές δομές φιλοξενίας στη Μυτιλήνη.
Πηγή: talcmag.gr >>>