Συντάκτης: Αριστείδης Καλάργαλης | Η Αυγή | 20 Οκτωβρίου 2018
Όπως σήμερα, έτσι και πριν εκατό χρόνια τα νησιά του Βορείου Αιγαίου δέχτηκαν μεγάλο αριθμό προσφύγων. Στην περίπτωση των δύο διωγμών (1915, 1922) συνέβαλαν επιπλέον οι ποικίλοι δεσμοί των κατοίκων της Ανατολής με τα νησιά.
Τι κάνουμε με τόσους ανθρώπους, όπως και να τους χαρακτηρίσουμε, είναι το διαχρονικό ερώτημα. Αν σήμερα εύκολα λέγεται το «να φύγουν στην Ευρώπη, εκεί θέλουν να πάνε», σκεφτείτε πώς προσλαμβάνεται το αίτημα για απομάκρυνση από τη Λέσβο των ομόφυλων και ομόθρησκων Μικρασιατών προσφύγων. «Αι εβδομήντα χιλιάδες των ατύχων τούτων υπάρξεων, αι συγκεντρωθείσαι εις την νήσον μας, τι θα πράξωσιν όταν παύση το επίδομα; Εάν η κυβερνητική μέριμνα δεν επαρκεί να προμηθεύσει τον άρτον των 70.000 ψυχών. Πρέπει να δοθή εργασία εις αυτούς και δέον τάχιστον να ληφθή πρόνοια όπως κρατηθώσιν επί της νήσου μόνον τόσοι πρόσφυγες όσοι δύνανται να εργασθώσιν επ’ αυτής και να κερδίσωσιν τον άρτον των» γράφει η εφημερίδα «Σάλπιγξ» της Μυτιλήνης στις 24 Ιουνίου1915. Διαβάστε περισσότερα>>>