Συντάκτριες: Ειρήνη Αντωναράκου και Μαρία Περδικούρη | Η Αυγή | 20 Οκτωβρίου 2018
Όταν δουλεύει κανείς σε κέντρα φιλοξενίας, αντιλαμβάνεται ότι αυτά έχουν μετατραπεί πλέον σε ετεροτοπικούς χώρους, στους οποίους συχνά είναι δύσκολο να καθοριστούν ο χρόνος και η καθημερινότητα σε σχέση με τα αντίστοιχα της κοινωνικής πραγματικότητας «απέξω». Η κανονικότητα παίρνει άλλες διαστάσεις, που θυμίζουν παλιότερες μεταπολεμικές γενιές στην Ελλάδα.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο έρχεται ο ρόλος του σχολείου, ίσως όχι πάντα για να δώσει γνώση, αλλά κυρίως για να υπενθυμίσει στους πρόσφυγες, γονείς και μαθητές, ότι τελικά πρέπει να βγουν από το κέντρο φιλοξενίας, να αφουγκραστούν την πραγματική πόλη με τις ομορφιές και τα προβλήματά της και στη συνέχεια να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, χωρίς καθοδηγητές και άλλους ειδικούς «προσφυγολόγους».
Το δημόσιο σχολείο, μέσα από τις απλές διαδικασίες του, χωρίς τα θέλγητρα πλούσιων ΜΚΟ, οδηγεί τα παιδιά των προσφύγων, και όχι μόνο, στον δρόμο της πραγματικής ζωής, που πρέπει να κατακτιέται μέσα από αγώνες και όχι να εξαρτάται από πενιχρά επιδόματα χωρίς δουλειά και μόρφωση. Διαβάστε περισσότερα>>>